സഹ്യാദ്രിയിലൂടെ ആദ്യമായ് - പെബ് ഫോര്‍ട്ട്

ഈ വര്‍ഷത്തെ ആദ്യത്തെ മണ്‍സൂണ്‍ ട്രെക്ക് ഈ വരുന്ന ഞായറാഴ്ചയാണ്. അതിന് പോയിവന്നിട്ട് അതിനേക്കുറിച്ച് എഴുതാം. ഇതിപ്പോ എന്റെ ആദ്യത്തെ ട്രെക്കിനേക്കുറിച്ചാണ്. ട്രെക്കിങ് ചെയ്യണമെന്ന് ആഗ്രഹമുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, മുംബൈയില്‍ വന്നതിനു ശേഷമാണ് അതിന് അവസരമുണ്ടായത്. നേച്ചര്‍ ക്നൈറ്റ്സ് എന്ന ട്രെക്കിങ് ഗ്രൂപ്പ് ഒരു ദിവസത്തെ പെബ് ഫോര്‍ട്ട് ട്രെക്ക് സംഘടിപ്പിക്കുന്ന വിവരം ഇന്റര്‍‌നെറ്റിലൂടെ അറിഞ്ഞ ഉടനെ ഞാനും ഉണ്ണിയും വേഗം പേരുകൊടുത്തു. വൈകിയാല്‍ ആള് തെകഞ്ഞ് പോയാലോ? പിന്നെ കുറച്ച് റ്റെന്‍ഷനൊക്കെയുണ്ടായിരുന്നു – മലയൊക്കെ കയറാന്‍ പറ്റുമോ, വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചാല്‍ എന്തു ചെയ്യും, മറ്റുള്ളവരോടൊപ്പം നടന്നെത്താന്‍ പറ്റിയില്ലെങ്കില്‍ അവര്‍ക്കൊക്കെ ദേഷ്യം വരുമോ – അങ്ങനെ.

എന്തായാലും അന്ന് വെളുപ്പിനത്തെ കര്‍ജാത് ലോക്കല്‍ പിടിച്ച് നേരല്‍ സ്റ്റേഷനിലെത്തി. അതായിരുന്നു മീറ്റിങ് പോയിന്റ്. ട്രെയിനില്‍ വച്ച് തന്നെ സംഘാടകരിലൊരാളായ നിമേഷിനെ പരിചയപ്പെട്ടു. എപ്പോഴും മുഖത്ത് പുഞ്ചിരിയുള്ള ഒരാള്‍. കട്ടിങ് ചായയും വടാ-പാവും കഴിച്ച് എട്ട് മണിയോടെ ട്രെക്കിങ് തുടങ്ങി. നല്ല വെയില്‍. കുറച്ച് നടന്നപ്പൊഴേ അതിന്റെ കട്ടി മനസ്സിലായിത്തുടങ്ങി. ഒട്ടും തണലില്ല. മരങ്ങളൊക്കെയുണ്ടെങ്കിലും ഒന്നിലും ഒരു ശകലം പച്ചപ്പ് പോലുമില്ല. എവിടെ നോക്കിയാലും ബ്രൌണ്‍ നിറം തന്നെ. പുല്ലെല്ലാം ഉണങ്ങി കച്ചി പോലെ.

ഞങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യം – അങ്ങ് ദൂരെ, മുകളില്‍

എല്ലാവരും മൂന്ന് ലിറ്റര്‍ വീതം വെള്ളം കൊണ്ടുവരണമെന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. കയറ്റത്തിന്റെ കട്ടി കൂടുന്നതനുസരിച്ച് വെള്ളം തീരാന്‍ തുടങ്ങി. ഓരോ പത്തടി വയ്ക്കുമ്പഴും അഞ്ച് മിനിട്ട് നില്‍ക്കും. മിക്കവരും ഞങ്ങളെപ്പോലെ തന്നെ. അതുകൊണ്ട് കുറച്ചാശ്വാസം. ചില സ്ഥലത്തൊക്കെ കുത്തനെയുള്ള കയറ്റം.
വേറെ ചിലയിടത്ത് വല്യ പാറക്കല്ലുകളില്‍ അള്ളിപ്പിടിച്ച് കയറണം. പിന്നെ ഒരു കാട്ടാറിന്റെ പാതയിലൂടെ മുകളിലേയ്ക്ക്, നിറയെ ഉണ്ടക്കല്ലുകളും മറ്റുമുള്ള വഴി. അങ്ങനെ പൊരിവെയിലത്ത് ഏന്തിവലിഞ്ഞ് കയറിക്കയറി ഉച്ചയോടെ ഒരു ഗുഹയിലെത്തി. ശരിക്കുമുള്ള പെബ് ഫോര്‍ട്ടിലെത്തണമെങ്കില്‍ പിന്നെയും കുറേ പോണമെന്ന് നിമേഷ് പറഞ്ഞു. അതും കൂടുതല്‍ ദുര്‍ഘടം പിടിച്ച വഴിയിലൂടെ. അതുകൊണ്ട് ആ ഗുഹയില്‍ ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ച് വിശ്രമിച്ചശേഷം വേറെ വഴിയിലൂടെ മടങ്ങാനാണ് പരിപാടി.

ചെന്നപാടെ എല്ലാരും അവരവരുടെ ഭക്ഷണപ്പൊതികള്‍ തുറക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എത്രയെത്ര വിഭവങ്ങള്‍. എല്ലാം വെട്ടിവിഴുങ്ങി.

പക്ഷേ വെള്ളമില്ല. നല്ല കാലത്തിന് ചിലര്‍ കുറച്ചകലെയുള്ള ഒരു ചെറിയ കുളം കണ്ടുപിടിച്ചു. പാറയുടെ മുകളിലാണ്. അങ്ങോട്ട് കയറാന്‍ ഒരു ഇരുമ്പേണിയുമുണ്ട്. താഴ്‌വാരത്തിലുള്ള ഗ്രാമത്തിലെ ആള്‍ക്കാര്‍ ആ ഗുഹയിലുള്ള അമ്പലത്തില്‍ പൂജ ചെയ്യാറുണ്ട്. എന്തൊരു കഷ്ടപ്പാട്. പക്ഷേ അവര്‍ക്കീ കയറ്റമൊക്കെ എളുപ്പം. ചടപടേന്ന് കേറും, അതും സ്ലിപ്പറുമിട്ട്. നമ്മള്‍ റീബോക്ക് ഷൂസൊക്കെയിട്ട് കേറീട്ട് ‘സ്ലിപ്പും‘. ആ ഗ്രാമവാസികള്‍ വെച്ചതായിരിക്കും ഏണി. എന്തായാലും എല്ലാരും അവിടെക്കേറി, ധാരാളം വെള്ളം കുടിച്ച്, മുഖം കഴുകി, കയ്യിലുള്ള കുപ്പികളെല്ലാം നിറച്ച് സംതൃപ്തരായി. സാധാരണ ഗതിയില്‍ അങ്ങനെ കാട്ടിനു നടുവില്‍, പായല്‍ മൂടിയ കുളത്തീന്ന് വെള്ളം കുടിക്കാന്‍ പോയിട്ട് മുഖം കഴുകാന്‍ കൂടി മടിക്കും. പക്ഷേ ആ സമയത്ത് ആരും ഒന്നും ആലോചിച്ചില്ല. കുപ്പിയില്‍ പിടിച്ച വെള്ളത്തില്‍ കുഞ്ഞുകുഞ്ഞ് ജലജീവികള്‍ നീന്തി നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

മടക്കയാത്ര വന്നതിലും കഷ്ടം. കഷ്ടിച്ച് ഒരാള്‍ക്ക് നടക്കാന്‍ വീതിയുള്ള കാട്ടുപാത. ഒരു വശത്ത് മല. മറുവശത്ത് ഉണക്കപ്പുല്ലുമൂടിയ കുത്തനെയുള്ള ചെരിവ്. കാലൊന്ന് തെന്നിയാല്‍ പോക്ക് തന്നെ. അങ്ങനെ ഞങ്ങള്‍ ശരിക്കും ‘അടിവെച്ചടിവെച്ച്’ കയറാന്‍ തുടങ്ങി. ചിലയിടത്ത് ചരല്‍ കാരണം കാല് വയ്ക്കുമ്പഴേ തെന്നും. അതിനാല്‍ വളരെ സൂക്ഷിക്കണം.

ഇതിനിടെ, കൂട്ടത്തിലൊരാള്‍ അപ്പഴാ‍ പറയുന്നത് അയാള്‍ക്ക് ‘വെര്‍ട്ടിഗോ’ എന്ന അസുഖമുണ്ടെന്ന്. അയാള്‍ പാറയില്‍ പിടിച്ച് നിരങ്ങി നിരങ്ങി പോവാന്‍ തുടങ്ങി – താഴോട്ട് നോക്കാതെ. നിമേഷാണെങ്കില്‍, വഴി കാണിച്ച് കൊടുക്കാന്‍ മുന്നോട്ട് പോവും. പിന്നെ, തിരിച്ചുവന്ന് വെര്‍ട്ടിഗോക്കാരനെ കയ്യില്‍ പിടിച്ച് നടത്തും. ഞങ്ങളാണേല്‍, തന്നെത്താനെ നടക്കാന്‍ തന്നെ പാടുപെടുന്നു. അപ്പഴാണ്, അങ്ങോട്ടുമിങ്ങോട്ടും നടക്കുകയും, ഒരാളെ കയ്യ്‌പിടിച്ച് നടത്തുകയും ചെയ്യുന്നത്. നിമേഷിനെ മനസ്സില്‍ നമസ്കരിച്ചു.

നാലഞ്ചുമണിയോടെ മാതേരാനിലെയ്ക്കുള്ള റയില്‍‌വേ ട്രാക്കിലെത്തി. ട്രാ‍ക്കിലേയ്ക്ക് എല്ലാ‍രും വീഴുകയായിരുന്നൂന്ന് തന്നെ പറയാം. അവിടുന്ന് ഗ്രൂപ്പ് ഫോട്ടോയൊക്കെ എടുത്ത് പിന്നേം നടക്കാന്‍ തുടങ്ങി, ട്രാക്കിലൂടെ. ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂറങ്ങനെ നടന്ന് മാതേരാന്‍ മാര്‍ക്കറ്റിലെത്തി. ചായേം കുടിച്ച്, ഷെയര്‍ റ്റാക്സിയില്‍ കയറി നേരല്‍ സ്റ്റേഷനിലെത്തി. പിന്നേം അരമുക്കാല്‍ മണിക്കൂര്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടാ‍ണ് ട്രെയിന്‍ വന്നത്. നല്ല തിരക്കും. കുറച്ചുദൂരം ചെന്നപ്പോ ഭാഗ്യത്തിന് ഇരിക്കാന്‍ കിട്ടി. മുംബൈയുടെ തിരക്കിലേയ്ക്ക് വീണ്ടും ... എന്തൊക്കെയോ നേടിയ തൃപ്തിയോടെ ...

കൂടുതല്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ ഇവിടെ